Odbiór filmu uwarunkowany jest strukturą warstwy wizualnej, kompozycją, światłem, barwą, emocjami, które świadomy twórca-operator potrafi zapisać w obrazie, wykorzystując odpowiednie środki wyrazu. Często to właśnie nieuświadomiony kolor najsilniej angażuje widza, pobudzając reakcje fizjologiczne wyciąga z letargu uśpione czucia. Przywołując filmowe przykłady można przyjrzeć się procesowi, w którym barwa kształtuje holistyczne doznanie obrazu. Formę postrzegamy przede wszystkim intuicyjnie, a to właśnie ona znacząco wpływa na reakcję emocjonalną wynikającą z przyswajanej historii – treści. Dlatego tak istotne, w kontekście percepcji obrazu filmowego, jest zrozumienie barwy, wyjątkowo podstępnie działającej na psychikę. Kolor jest niebezpiecznym manipulatorem, może ukoić, ale może również rozjuszyć i zniechęcić. Wobec barwy nie mamy wyboru, nie możemy pozostać obojętni, zdystansowani, niewzruszeni, czasem dotyka do żywego. Jak czerwień, gdy jest pasją uniesienia w bólu, gdy natrętnie podnieca, przyspiesza puls gwałtownie podnosząc poziom strachu.
Słowa klucze: film, obraz filmowy, operator obrazu, kolor, barwa.