W artykule zestawiona została konstrukcja dramaturgiczna oraz warstwa wizualna dwóch polskich filmów dokumentalnych: Portrecisty (reż. Ireneusz Dobrowolski) i Fotoamatora (reż. Dariusz Jabłoński). Oś problemową obydwu produkcji wyznaczają archiwalne fotografie wykonane podczas II wojny światowej. W filmie Fotoamator stanowią one asumpt do dyskusji o reprodukcyjnym charakterze sztuki fotograficznej, natomiast włączone w strukturę narracyjną Portrecisty przybliżają losy więźniów obozu koncentracyjnego.
Słowa kluczowe: Dariusz Jabłoński, Ireneusz Dobrowolski, film dokumentalny, polski film dokumentalny, materiały znalezione