Artykuł poświęcony jest prouchodźczym praktykom demonstrowanym i rozwijanym przez polskich artystów działających na polach literatury, teatru i muzyki w kontekście tzw. kryzysu uchodźczego. Z jednej strony, są to doraźne działania charytatywne, z drugiej natomiast – wypowiedzi artystyczne budowane wokół problematyki empatii i współodpowiedzialności. Ramą analityczną jest kategoria oporu kulturowego (Barnard, Bleiker, Havel, Scott). Przegląd tego typu praktyk pozwala na sformułowanie wniosku o istnieniu nowego kontrdyskursu, będącego alternatywą dla dominującej od 2015 roku w Polsce narracji ksenofobicznej.
Słowa kluczowe: opór kultury, uchodźcy, sztuka, Polska, antropologia kulturowa
https://doi.org/10.25312/2451-2737.14/2019_04wk
Waldemar Kuligowski
walkul@amu.edu.pl
https://orcid.org/0000-0002-1910-1034