Artykuł poświącony jest telewizyjnym programom typu talk show, których konstrukcyjną podstawę jest retoryczny model komunikacyjny, nastawiony na nawiązanie kontaktu z odbiorcą i zaprezentowanie mu jego samego jako ważnego uczestnika przedstawianych wydarzeń. Model ten pełną garścią czerpie z doświadczeń kultury oralnej, choć tak jak na wszystkich telewizyjnych tekstach odciska na nim swe piętno także piśmienność/literalność. Talk show to ważne ogniwo w procesie kreowania przez telewizję wizerunku siebie jako przestrzeni społecznej dyskusji, strażniczki aksjonormatywnego żadu wspólnoty, która ma się wokół niej organizować. W ramach tej dyskusji medium ukazuje widzowi pojedyncze, izolowane zdarzenia i przypadki, rytualizując sytuację przedstawienia i tym samym zgłaszając ambicję ich symbolizacji. Wyznacza odbiorcy rolę członka wirtualnej wspólnoty spotykającej się w przestrzeni telewizyjnej agory. Równocześnie zagarnia przestrzeń społecznej dyskusji, sugerując, że właśnie w lustrze telewizji przeglądać się powinna społeczność, jeśli chce ocenię, w jakiej jest kondycji.
| ZAKŁAD DZIENNIKARSTWA ZAKŁAD KOMUNIKACJI SPOŁECZNEJ I SOCJOLOGII MEDIÓW AKADEMIA HUMANISTYCZNO-EKONOMICZNA W ŁODZI |