Aleksandra Mucha: Pułapki adaptacji radiowej. Kilka uwag o dziele audialnym Ciotka Julia i skryba według powieści Mario Vargasa Llosy

Praca traktuje o adaptacji słuchowiskowej powieści Mario Vargasa Llosy Ciotka Julia i skryba, wyreżyserowanej przez Andrzeja Jarskiego. Pierwowzór, charakteryzujący się matematyczną wręcz precyzją konstrukcji formalnej oraz podporządkowaniem binarnej organizacji świata przedstawionego wymogom nowatorskiej "koncepcji naczyń połączonych", stanowi szczególnie trudny materiał radiowych działań artystycznych. Właściwy kształt estetyczny dzieła peruwiańskiego powieściopisarza organizuje się bowiem dopiero w kontakcie z odbiorcą, w wyobraźni czytelnika dochodzi do scalenia wypreparowanych w utworze elementów i ukonstytuowania się nowej jakości. Andrzejowi Jarskiemu udało się oddać skomplikowaną poetykę pierwowzoru dzięki podjściu swoistej gry z czytelnikiem, z jego przyzwyczajeniami percepcyjnymi oraz domysłami interpretacyjnymi. Umiejętne zastawianie "pułapek" na odbiorcę wywołuje w wyobraźni słuchacza efekt zbliżony do syntezy dokonywanej przez czytelnika podczas lektury powieści i decyduje o sukcesie wiernej warsztatowi autora pierwowzoru adaptacji słuchowiskowej.